आपले सद्गुरू कसे आहेत, ते कोणत्या रितीने सांगत आहेत, त्याचा अंत घेणे. या कुडीतून अविनाशी आत्मा बाहेर पडेपर्यंत त्यांना एकदा तरी डोळे भरून पाहणे. ज्यांनी पाहिले, अंत घेतला, तोच भाग्यवान होय.
अंत घेणे जितके कठीण, तितकेच ते सोपे आहे. आपला सेवेकरी वाममार्गी गेला, तरी सद्गुरु त्याच्यासाठी किती प्रयत्न करतात की, तू असा चल ! या मार्गाने जा ! जर गेला नाहीस तर यांच्यात जे सत आहे, ते तूला मिळणार नाही.
कसलीही जाणीव न ठेवता, आपल्या ध्यानात, नामांत दंग व्हावयास पाहिजे आणि याच तऱ्हेने लय व्हावयास पाहिजे. अशा ज्योतींना मालिक दूर लोटणार नाहीत. प्रत्येकाने या मार्गाने जाणे. आपली चूक कबूल करणे.
मी सुद्धा सात वर्षांचा होतो, त्यावेळी जे सत् संस्कार झाले, तेच शेवटपर्यंत टिकले. या आनंदातच मी याठिकाणी आलो. हे माझे सर्वस्व ! हेच माझे माहेर घर आहे. याठिकाणी आल्यानंतर जो आनंद होतो, जी आनंदाची लुट मिळते, ती इतरत्र कुठेही नाही. सद्गुरू शिवाय कोणीही तारक नाहीत. त्यांच्या आज्ञेत राहणे. त्याप्रमाणे कृती करणे, हे प्रत्येक सेवेकऱ्यांचे कर्तव्य आहे. सेवेकरी मालकांचा आहे. त्या आज्ञेची, आदेशाची किंमत न ठेवणे, ही महान चूक आहे. तिला क्षमा कशी मिळेल? तेव्हा सद्गुरू नामात दंग होणे. प्रकाशात गुंग असणे, हाच खरा आनंद होय. (समाप्त)